literature

hopelessly hopeful

Deviation Actions

phoebeplupp's avatar
By
Published:
216 Views

Literature Text

Αιχμαλωσία.
Η αιχμαλωσία των λέξεων κυρίως.
Και των προθέσεων.
Και της φιλότιμης
Αγοραπωλησίας εμπειρίας
Γιατί εκεί έχει καταλήξει εν πολλοίς το πράγμα.

Αλλά τις μέρες που είμαι
Κανένας
Και
Καμία
Χωρίς Πόνο
Και χωρίς Σοφία,
Χωρίς μάτια και χέρια
Με πόδια μόνο,
Μοιάζει περιέργως λες
Και το βουητό του κόσμου
(Οι τζάμπα ήρωες που αλέθει στο στομάχι του
Με σίγουρες μηχανικές κυκλικές κινήσεις)
Διαλύεται και πέφτει σιγά σιγά στη γή
Σε φύλλα και ρινίσματα
Τρέμοντα
-Λίγο πριν αγγίξουν την επιφάνεια
Ποιος ξέρει τι αναταράξεις δοκιμάζουν.

Κι είναι επίπονο κι επίμονο
Το ουρλιαχτό του άγριου παιδιού
Που χτυπιέται μέσα στο στήθος μου,
Πίσω απ' τα κοκκάλινα κάγκελα
Και τα σίγουρα πλέγματα
Λειτουργικών –εν πολλοίς- συστημάτων
Απαραίτητων
Για τη διαβίωσή του
-Ή μήπως αυτός είναι απαραίτητος
Για τη δική τους διαβίωση;

Πολύ συχνά προσπαθώ
Με απαίσιο και ανυπόμονο ύφος να διαλέξω
Να μαντέψω
Ποιος πόνος
(Από τους μικρούς τοξικούς
Και απολύτως κατασκευασμένους
Πόνους)
Θα μπορέσει μία μέρα
Να αποβεί μοιραίος.
Νευρόπονοι, υστερικοί και ανικανοποίητοι
Σαν κάτι γυναίκες που χάνουν
Πρώτα ελπίδα
Μετά ντροπή
Μετά διάθεση για χορό, τραγούδι και έρωτα
Κι ύστερα διαπιστώνουν
Ότι είναι κάπως όμορφες
-Όπως τις ήθελαν-
Μα δεν ξέρουν πια αν θέλουν
Να τις θέλουν. Αν τις νοιάζει.
Αν με νοιάζει.
Αν μου μοιάζει αυτή η ιστορία που γράφω
Με τρομακτική λύσσα
Με αγορασμένο αίμα
-Γιατί έτσι είναι ο κόσμος,
Το αγοράζεις το αίμα σου,
Δεν είσαι αυθύπαρκτος.
Εισαι βαθύτατα αντιγραφέας
Ακόμη κι αν είσαι αντιρρησίας
Ακόμη κι αν κρατάς μαχαίρι
Ακόμη κι αν γκρεμίζεις είδωλα και χτίζεις θεωρίες.

Ο κόσμος λαξεύει το μυαλό σου
Με φωτιά και διαμάντι.
Και κάποιες φορές η μόνη σωτηρία μοιάζει
Να είναι να μπορείς να το κρατήσεις άδειο.
Να είσαι Κανένας
Κι όχι Οδυσσέας.
Να καταπίνεις τον στυφό και αμίλητο πόνο
Μιας τύφλωσης που προήλθε από το ότι είσαι
Απλά ηλίθιος
-Καμία σχέση με ατυχία
Με γενναιότητα
Με άδικο
Με τιμωριά.
Είσαι απλά ηλίθιος, ανυποψίαστος, νοικοκυραίος –για κάποιους-
Κι ας διαβάζεις για επανάσταση
Κι ας γράφεις
Κι ας ουρλιάζει μέσα σου
Το άγριο παιδί
Που δεν μπορούσε να φορέσει ρούχα
Και να μάθει γράμματα.
Κι ας ξεμυτίζει κάθε τόσο μέσα σου  το δάσος
Που αγαπά την την βαθειά αληθινή αγριότητα των αιώνιων πραγμάτων.
Θα πέσει φωτιά λένε.
Είναι προγραμματισμένο.
Βέβαια το δάσος είναι επίμονο
Πράγμα.
Ίσως το πιο επίμονο πλάσμα
Που υπάρχει.
Μα νιώθω την απάτη μου να με κατακλύζει
Και κάθε μέρα καθαρίζω
Τους γυάλινους τοίχους
Της αυτονομίας μου
Από έντομα, φυλλάδια, δαχτυλιές περίεργων,
Γενική  πληροφορία άκαθαρτης και καταιγιστικής φύσεως.
Και ομολογώ ότι τον μισό καιρό δεν το γουστάρω μία.
Ίσως όμως
Το πιο επίμονο πλάσμα
Που υπάρχει στον κόσμο
Να είναι
Ο άνθρωπος που δεν κατάφερα να γίνω.
............
© 2011 - 2024 phoebeplupp
Comments3
Join the community to add your comment. Already a deviant? Log In
toKokkinoSpourgiti's avatar
Μου αρέσει η αμεσότητα αυτού του κειμένου ......κυλάει ωραία .....σαν να γράφτηκε μονομιάς ....μέσα σε λίγα λέπτα .......«Μα νιώθω την απάτη μου να με κατακλύζει» ...οικείο συναίσθημα .... μερικές φορές ακόμα και η τέχνη μοιάζει με απάτη ......σαν μια προσπάθεια να δεις κάτι βαθύτερο εκεί που δεν υπάρχει τίποτα .......