silence 1

Μ' αρέσει ο περίπατος της σιωπής
τις ώρες που η θάλασσα κοιμάται
και τα παιδιά ψηλώνουν κρυφά.

Ζωγραφίζει κελί από φώσφορο
κι από πηχτό σκοτάδι
αγάπη από άδικο
κι από θυμό πλασμένη.

Οι τοίχοι ανατριχιάζουν
από φως περαστικό
κι αγρύπνιας βήματα
-βήματα ανήλικα, αναζητητικά
από ξυλιασμένα πόδια.
(Τόσα σκεπάσματα
μα πού να φτάσουν τη γύμνια
των ανθρώπων
τη μοναξιά,
την ασυμμορφωσύνη
-αφού στο βάθος-βάθος τους αρέσει...)

Σηκωνόμαστε διαβόητοι κακοί μαθητές
αδιάβαστοι- κάθε φορά!-
στο μαυροπίνακα της νύχτας,
μικρές τελίτσες από ηλεκτρικό φώς.
Στο άθροισμά μας
κάτι ασύλληπτο συμβαίνει:
δρόμοι κίτρινοι
μοιάζουν κόσμοι ανέγγιχτοι και ζοφεροί
έρημοι
μετά την πολυχρησία της ημέρας.
Μάταιη ελευθερία
πηχτή σιωπή, αποχαύνωση,
ξηρός υπόκωφος ήχος
από αγχωμένες ονειροπολήσεις
γεμάτες
ξένα
βογκητά.

Κάποιες μέρες
κάπου-κάπου
οι ταράτσες με τα απλωμένα σκεπάσματα
λύνονται -άμυαλα και δίχως ταλαιπώρια
(αν και με πικρή επίγνωση ότι θα ξαναπιαστούν,
γιατί έτσι συμβαίνει με τα κατοικίδια)
αρμενίζουν με αστραφτερή
αλαφρότητα στα ρήχα του σύμπαντος
ακίνητες μα βέβαια αποσυνδεδεμένες
απ' τη γη.
Αμίλητοι συγκυριακοί άγγελοι
-σεντόνια λευκά
καμιά φορά γιασεμί και φεγγάρι στο υφάδι
τρυφερά ψέματα εντυπώνονται πάνω τους
τα οστά των ονείρων
τα οστά των στιγμών που συνήθως ξεχνάμε
κι όταν θυμόμαστε μοιάζει να ναι
καθαρά από πείσμα.

Μ' ανατριχιάζει ο περίπατος της σιωπής
με τα δάχτυλα
στην κατρακύλα ανάμεσα στο λαιμό και τους ώμους
ο πόθος ο φονιάς
που δε φταίει σε τίποτε
παίχνίδι ήταν το μαχαίρι  
στον καθαρό, γυμνό, μεταλλικό αέρα μιας πρωτόγνωρης νύχτας   
παιχνίδι όπως όλα.

Μ' αρέσει ο περίπατος της σιωπής
στο κρύο πάτωμα
που τον παίρνω με μια δρασκελιά
και μια ανησυχία πως
φως είμαι τρεμουλιαστό
και παιχνίδι ήταν το μαχαίρι
παιχνίδι όπως όλα.