literature

suburbian adolescence

Deviation Actions

phoebeplupp's avatar
By
Published:
143 Views

Literature Text

Σαν εφηβική ασημένια θλίψη
χύθηκε στους δρόμους
ένα παράξενο σύνθημα,
χωρίς παραλήπτη
αφού ο κόσμος ήταν έρημος
εκείνη τη μέρα (όπως κάθε βράδυ).
Εβλεπες απ' τα μπαλκόνια
στα παράθυρα ν' αστράφτουν τα κουτιά
την πολύχρωμη ηλεκτρομαγνητική σκιά τους
στον τοίχο απέναντι
που δεν μπορείς να δείς τον αποδέκτη
του Δέκτη,
κι ακούγεται σαν μέσα από ανεκδιήγητο καλοκαιρινό όνειρο
το σήμα του κρατικού δελτίου ειδήσεων
κάπως παράφωνο, κάπως μεταλλικό, κάπως αιώνιο,
κάπως νοσταλγικό, κάπως θαντηφόρο κάθε φορά.
Περπατάς βράδυ
σ' αυτόν τον εφησυχασμένο
τον υπεράνω υποψίας και εγκληματικότητας δρόμο
κι είναι ξαφνικά ταξίδι
να φτάσεις στη γωνία
γιατί έχεις να διασχίσεις μια
βαθιά σκιά,
θεοσκότεινη και αιχμηρή
-το δαιδαλώδες αρνητικό ενός ανθισμένου δέντρου.
Είναι αφόρητη η άνοιξη κι η άβυσσος
σ' αυτήν την ηλικία παρεπιπτόντως
που όλα κραυγές μοιάζουν
κι όλα σιωπή
αφού προσπαθούν να σου μάθουν
να ξεχνάς
με απόλυτη επιμέλεια,
αν και λατρεύεις ακόμη για να πληγώνεσα.
Σ' αυτήν την ατάραχη νυχτερινή άσφαλτο
κανείς
δεν επιπλέει για κάποιο λόγο
-όλοι βουλιάζουν, έτσι μοιάζει
κι ας απομένουν οι εαυτοί τους στην επιφάνεια
να τριγυρίζουν ανέμελοι
σχεδόν πάντα καλοκαιρινοί,
σχεδόν ανεύθυνοι
και κυρίως αληθινά
-πέρα για πέρα!-
Αναίτιοι.
Σου ρχεται μια ερώτηση
αλλά είναι πολύ αβάσταχτη
και φεύγει από μόνη της,
ακούς το θόρυβο
το φευγαλέο ξεγλίστρημα στον καλοκουρεμένο θάμνο
της λευκής λιγάκι θλιμμένης μονοκατοικίας
που απ' τα ανοιχτά της παράθυρα
ακους μες απ' τα φανταστικά αχαρτογράφητα σωθικά της
το γυμνό καλογυαλισμένο μάρμαρο
την εκδρομή που δε θα γίνει
και το παιδί που διαβάζει ιστορία
και δεν καταλαβαίνει γιατί έγινε δεκαετής πόλεμος για τα μούτρα της Ελένης
και τί είναι το αδειανό πουκάμισο, τί το κακό;
Κι εναλλάσεις στο βήμα σου
αποσιώπηση και αθωότητα
όπως το αίμα που φεύγει τρέχοντας
κι επιστρέφει τρομαγμένο
στο μοναδικό ασύμμετρο μυ που ξέρεις παιδιώθεν πως έχεις στο σώμα σου,
κι απορείς και εξίστασαι.
Και σωπαίνεις,
γιατί θυμάσαι τότε που το απόγευμα είχες δεί στις ταράτσες να γυαλίζουν
εκείνες οι μεγάλες παχουλές μπαταρίες
οι ηλιακοί θερμοσίφωνες
κι άκουγες όλους γύρω να λένε
"έχει ο Θεός"
και σκεφτόσουν εκείνο το τρομακτικό σενάριο
που ανεύθυνα είχε διαρρεύσει,
πως δηλαδή ο ήλιος μια μέρα θα σβήσει
αλλά πριν από αυτό
θα εκραγεί, θα μας κάψει
(η θα μας αγκαλιάσει - όπως το δεί κανείς)
όλους
και μετά θα γίνει κι αυτός στάχτη.
Το σκέφτεσαι με αγωνία, ευτυχία, καθαρότητα.
Κανείς δεν έχει μυριστεί το τέλος εποχής.
Μόνο ο αθέατος περιέργως σκιαχτικός γκιώνης που
σου ξεσκίζει την καρδιά σαν διεστραμμένος ερασιτέχνης καλλιτέχνης και χειρούργος καθώς  
καρφώνει κοφτές πικραμένες νότες
στο μαύρο βελούδο
που καταπίνει τρυφερά και πένθιμα
το γκαζόν
τα μεγάλα "ναι" και τα διαρκώς αναβαλόμενα "όχι"
τις ισιωτικές και τα ντεκαπάζ
τις ανοργασμικές αυτοαναλυόμενες
τους φιλοσοφημένους χαρτογιακάδες
τα όνειρα ζωής
τις βάσιμες αμφιβολίες
και τα λοιπά ξεφτιλίκια και τις επιβεβαιωμένες συνενοχές του έντιμου βίου μας.   


    
also an old piece of writing that's been revisited
© 2012 - 2024 phoebeplupp
Comments2
Join the community to add your comment. Already a deviant? Log In
TheAppleScientist's avatar
Δεν έχω λόγια.... :worship: